Canis aureus (Linnaeus, 1758)
Τοπικό όνομα:
Τσακάλι
Αιτίες:
Direct human impact e.g (hunting) (Karandinos M. and al., 1992)
Other threats Καταστροφή των βιοτόπων που ζει (από φωτιές, αστικοποίηση, αποξηράνσεις) (Karandinos M. and al., 1992)
| Κωδικός EUNIS | Όνομα τύπου βιότοπου | Πηγή πληροφορίας |
|---|---|---|
| G1.3151 | Παρόχθια δάση Νέστου | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| E3.2 | Μεσογειακά βραχύσωμα, πολύ υγρά ποολίβαδα | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| E3.111 | Ποολίβαδα με [Serapias] | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| E3.31 | Ελληνο-μοισιακοί παραποτάμιοι και πολύ υγροί λειμώνες με [Trifolium] | ILE SAS |
| G1.6A | Ελληνικά δάση [Fagus] | ILE SAS |
| E6.113 | Αιγαιο-λεβαντίνικες κοινότητες με [Limonium] | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| G2.4 | Δασότοποι των [Olea europaea] - [Ceratonia siliqua] | Hill, M.O., Moss, D. & Davies, C.E. |
| G2.41 | Δασότοποι της αγριελιάς [Olea europaea] | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| G2.131 | Ελληνικά δάση του [Quercus coccifera] | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| G2.13 | Δασότοποι του [Quercus coccifera] και [Quercus alnifolia] | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| G2.1 | Μεσογειακοί αειθαλείς δασότοποι του [Quercus] | Hill, M.O., Moss, D. & Davies, C.E. |
| G1.315 | Ζώνες (γαλαρίες) του [Populus] στην ανατολική Μεσόγειο | Devillers, P., Devillers-Terschuren, J. and Vander Linden, C. |
| G1.3 | Μεσογειακοί παρόχθιοι δασότοποι | Hill, M.O., Moss, D. & Davies, C.E. |
| G1.31 | Μεσογειακά παρόχθια δάση [Populus] | ILE SAS |
| G1 | Πλατύφυλλοι φυλλοβόλοι δασότοποι | Hill, M.O., Moss, D. & Davies, C.E. |
| G1.1 | Παραποτάμιοι και γαλαριόμορφοι δασότοποι, στους οποίους επικρατεί το [Alnus], το [Betula], το [Populus] ή το [Salix] | Hill, M.O., Moss, D. & Davies, C.E. |
| E5.22 | Μεσόφιλες παρυφές | ILE SAS |
| E5.21 | Ξηρο-θερμόφιλες παρυφές | ILE SAS |
| Νομικά διατάγματα | Σχόλια |
|---|---|
| Oδηγία ΕΣ για την Πανίδα, Χλωρίδα και τα Ενδιαιτήματα | Παράρτημα V |
Μυθολογία
Αιγυπτιακή μυθολογία:
Το τσακάλι συμβόλιζε τον θεό Άνουμπι, θεό του θανάτου, γι' αυτό ο θεός φέρει την μορφή του. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των αρχαίων Αιγυπτίων άνοιγε το δρόμο του άλλου κόσμου για χάρη των νεκρών. Απεικονίζονταν ως μαύρος θως (τσακάλι) με χοντρή ουρά ή ως μελαμψός άνδρας με κεφαλή τσακαλιού ή σκύλου, ιερού τοτεμικού ζώου του Άνουβι. Αυτός είναι άλλωσε και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει στη μητρόπολη της λατρείας του το όνομα Κυνόπολις. Το τσακάλι ήταν ιερό ζώο των Αιγυπτίων και ένα από τα εμβλήματά τους.
Λαική παράδοση:
Mια λαϊκή παράδοση λέει πως το τσακάλι ήταν κάποτε άνθρωπος που έκανε τον χασάπη, αγόραζε γιδοπρόβατα από τους ντόπιους κτηνοτρόφους για το κρεοπωλείο του. Έπεσε όμως μία αρρώστια στα κοπάδια και αναγκάστηκε να ταξιδέψει σε μακρινούς τόπους για να βρει σφαχτά, εκεί λοιπόν αγόρασε από κάποιον τσέλιγκα μία γερή παρτίδα από ζώα και γύρισε στον τόπο του. Στον δρόμο τον συνόδεψαν δύο τσομπάνοι που του διάθεσε ο τσέλιγκας, εκείνοι όμως σκέφτηκαν να τον ληστέψουν. Σε μία ερημιά που στάθηκαν να ξαποστάσουν του ρίχτηκαν με τις χατζάρες τους, άρχισε τότε ο άτυχος χασάπης να ουρλιάζει, πριν λοιπόν πεθάνει παρακάλεσε τον θεό να τον βοηθήσει. Εκείνος τον έκανε αγρίμι, το τσακάλι που ξέφυγε από τα χέρια τους, από τότε το έχει συνήθεια να ουρλιάζει και εκδικείται τους τσομπάνιδες, σφάζοντας σαν χασάπης τα γιδοπρόβατα.